Han forlet TCM – men Karsteins gate består

Det har vore eit eventyr, seier veteranen som i januar vart heidra med å få ei gate på anlegget oppkalt etter seg. – Ein utruleg fin gest frå selskapet og dei flotte arbeidskameratane mine. Eg må ha gjort noko bra og viktig!

På TCM har mange av dei med stort ansvar i prosjekt- og byggefasen fått namnet sitt på gateskilt på anlegget. Karstein var både då og seinare mellom «fotfolket» på TCM, dei som sytte for at installasjonar og utstyr for fangst av CO₂ kom på plass, og at det fungerar som det skal. På eit møte for dei tilsette i fjor vart det ymta frampå om at ein gatestubb utan namn burde få skilt med Karsteins gate.

– Eg tenkte ikkje meir på saka, før eg nokre månader seinare vart spurt av ein kollega om kva eg hadde føre etter lunsj. Då eg kom frå kantina la eg merke til at det var uvanleg mange som var i ferd med å kle seg opp i gult vernetøy. Leiaren min, Kjetil Hantveit, sa han ville ha meg med på ein runde på anlegget for ei oppdatering på framdrifta av pågåande prosjekt. Då vi kom fram til 3. site var stort sett heile TCM på plass. Eg vart litt forlegen då eg skjønte at det var meg dei var der for. Men eg satte stor pris på påskjøninga. Utvilsamt eit  høgdepunkt det er kjekt å tenkje på.

Korleis var det første møtet ditt med TCM?

– Det var i november 2009 og grunnarbeidet på den store tomta var godt i gang. Eg hadde jobba offshore i fleire år og var interessert i ein jobb på land helst nær heimen på Manger. Eg var i denne tida tilsett i Aibel som eg arbeidde for i 43 år. Aibel hadde kontrakt på engineering for store deler av TCM-anlegget, som og inkluderte oppfylging av byggjefasen. Det høvde difor fint for meg med bakgrunn i elektro og ta del i denne. Det vart mykje og variert jobbing, men utruleg lærerikt.

To og halvt år seinare opna anlegget med stor festivitas. Kva gjorde du då?

– Eg var sjølvsagt til stades og tok del i feiringa. Jens Stoltenberg tala om kor viktig TCM kom til å vere i arbeidet for å nå klimamåla, og det fekk han jo rett i sjølv om det ikkje vart noko av «månelandinga». Då eg starta i 2009 hadde eg ikkje spesiell kunnskap om karbonfangst, men skjønte jo etter kvart at testing av teknologiar kan vera ein viktig del av løysinga for å redusere utslipp frå industrien. Det var ikkje sjølvsagt at eg skulle vere med vidare over i driftsfasen, men eg vart glad då moglegheita kom gjennom tilsetting modifikasjons-avdelinga. Ikkje berre fordi jobben var spanande, men og fordi arbeidsmiljøet på TCM både då og no er utruleg godt.

– Korleis vil du beskrive jobben du har hatt på TCM?

– Hovudoppgåva har vore planlegging og gjennomføring av modifikasjonar og oppgraderingar av anlegget, samt ein sentral rolle i gjennomføringa av årlege revisjonsstansar. I «Mod» er vi ei gruppe på seks som jobbar i lag med dette, og vi prøver dessutan å hjelpe til i drifta og med vedlikehald når det er naudsynt. På same vis får Mod støtte frå desse avdelingane når vi treng det. Eg har i desse åra hatt hovudansvaret i forhold til oppfylging av prosjekta i felt, og har såleis kome tett på leverandørar i alle disiplinar og faggrupper. Samarbeidet har vore svært bra.  No overlet eg stafettpinnen til Roger Solheim, og det kjem til å gå fint. I tillegg til bakgrunn frå elektro har han og prosesserfaring som kan kome godt med.

– Er det spesielle prosjekt eller hendingar frå arbeidet ditt på TCM du hugsar tilbake på med særleg glede?

– Då vil eg trekkje fram etableringa av «Site for emerging technologies» (3. site) som har vore utruleg spanande. Eg fekk ta del i planlegging og oppfylginga av byggeprosessen på området for nye fangst-metodar, som kravde mykje TCM organisasjonen og våre leverandørar.  Tilbodet på denne siten har trekt til seg fleire nye kundar. Det viser at det har vore verdt strevet og ei god investering for TCM.

– Kva vil du seie har vore spesielt krevjande i arbeidet ditt på TCM?

– I 2016 vart det installert eit nytt filter (BD) i anlegget, for å redusere mengda med partiklar i røykgassen. Det har og ved fleire høve vore utført oppgradering både innvendig og utvendig i absorbertårnet. I desse prosjekta var det mange arbeidsoppgåver som var krevjande både med omsyn til planlegging og gjennomføring, mellom anna arbeid i høgda, krevjande løfteoperasjonar, sveising og entring.

– Korleis har det vært å samarbeide med kundar frå heile verda som har kome til TCM for å teste teknologiar?

– No har ikkje eg hatt direkte ansvar for den dialogen, men det har no vorte litt kontakt likevel. Litt kulturkollisjon har det vore, og korkje sør-europearar eller amerikanarar har ikkje så lett for å forstå det strenge HMS-regimet på TCM, samt dei norske krava til arbeidstid og arbeidsmiljø. Men i det store og heile har samarbeidet gått bra. Dei treng berre litt forklåring på korleis og kvifor ting er som dei er.

– Når du generelt ser tilbake på verksemda til TCM sidan starten i 2012, kva har dei som har jobba og framleis jobbar der grunn til å vere mest stolte av?

– Det korte svaret er at TCM held høgt profesjonelt nivå det vi gjer, og har levert pålitelege resultat på testkampanjane. Kvaliteten på det vi leverar er god, noko som ikkje minst skuldast godt samarbeid på tvers i organisasjonen.

– Kva er ynskjet ditt for TCM i åra som kjem?

– Eg har trua på karbonfangst som verkemiddel i klimakampen, og har ei von om at TCM framleis skal spele ei viktig rolle i arbeidet med å optimalisere design og drift av fullskala fangstanlegg, ikkje minst ta ned energiforbruket. Eg ynskjer og at arbeidet med utvikling av heilt nye teknologiar får halde fram. Ekspertisen på TCM er for viktig i kampen for å nå klimamåla til ikkje å verte brukt – i mange år framover. Eg kjem difor til å fylgje med på alt det spanande som ventar for TCM, og vil nytte høvet til å takke alle dei gode kollegaene for samarbeidet – med gode samtaler og omtanke når det har vore trong for det. Dei må ha lykke til!

– Gler du deg likevel til å verte pensjonist?

– Eg har aldri grudd meg for å gå på jobb og kjem heilt sikkert til å sakne TCM, både dei interessante faglege utfordringane og det sosiale livet i selskapet. Så ærleg må eg vere. Men det er ei tid for alt, og eg trur ikkje det vert eit problem å få dagane til å gå som pensjonist. Eg skal prøve å halde meg i form med fotturar, kanskje litt jogging og sykling. Så bur kona Astrid og eg i eit stort hus der det alltid er ting som skal fiksast på. Vi har og ei rorbu på Stolmen i Austevoll som forhåpentleg kan verte besøkt litt oftare. Der trivst vi godt begge to. Havet ligg rett utafor, noko som passar fint for meg som er ein ivrig hobbyfiskar. Astrid har planar om å jobbe to år til, og ventar ferdig middag kvar dag. Men sjølv om eg liker å kokkelere, kan eg ikkje lova dette. Eldste dottera bur i nærleiken på Manger og den yngste i Moss, og eg ser fram til å vere meir i lag med familiane deira. Og om velforeininga eller andre organisasjonar heime har trong for ei hand, skal eg ikkje vere tung å be om dei vil ha meg på dugnad. Livet går vidare med eit nytt kapittel. Det vert annleis enn det som har vore, men det vert sikkert bra!